Opleiding

"Ik werd aangestoken met het onderzoeksvirus"

AnneliesVeldwijk.jpg

Annelies Veldwijk is aioto ouderengeneeskunde, dus aios en promovenda. Haar onderzoek gaat over zeer ernstig probleemgedrag bij verpleeghuisbewoners met dementie. 

"Onderzoek heeft mij altijd getrokken. Ik vond het leuk om op de lagere school spreekbeurten voor te bereiden en mij te verdiepen in een onderwerp dat ik zelf interessant vond. Mijn wetenschappelijke stage tijdens de opleiding Geneeskunde in Amsterdam, over depressie bij ouderen, vond ik dan ook heel leerzaam. Ik weet nog dat ik enorm opkeek naar de promovenda die mij destijds begeleidde. Ik dacht: dat kan ik nooit, daar ben ik te dom voor. Tot ik bij Me-doc werkte en ik tijdens een van de onderwijsavonden een inspirerende presentatie bijwoonde van Jan Lavrijsen. Ik werd aangestoken met het onderzoeksvirus. Toen ik hoorde dat een aioto gezocht werd voor de WAALBED-III studie was ik verkocht. Deze studie richt zich op verpleeghuisbewoners met dementie met (zeer) ernstig tot extreem probleemgedrag. Ik trok de stoute schoenen aan en ben gaan solliciteren."

Ernstig probleemgedrag

"Zeer ernstig probleemgedrag bij een verpleeghuisbewoner met dementie heeft een zeer grote impact op zijn/haar omgeving. Ondanks dat zeer ernstig probleemgedrag bij een kleine groep voorkomt, is de impact groot: dagenlang roepen, verzorgenden die klappen krijgen, machteloosheid bij behandelteams en zorgteams. Het zijn zaken die ik heb gehoord in de interviews die ik hield met betrokkenen. Het blijkt dat vele factoren een rol spelen waardoor een situatie rondom een verpleeghuisbewoner met zeer ernstig probleemgedrag als moeilijk wordt ervaren, zoals onvoldoende samenwerking en lang wachten voordat er aan de bel getrokken wordt."

Wensen achterhalen

"Mijn hart ligt zonder twijfel bij de verpleeghuisbewoner met dementie. Ik vind het een uitdaging om als aios goede zorg te verlenen aan deze patiëntengroep. Bij beperktere communicatiemogelijkheden erin slagen de wensen van deze bewoners te achterhalen, vind ik mooi om te doen. Je moet daarin soms veel meer varen op wat je ziet en aanvoelen wat er aan de hand is en wat nodig is. En de familie van de patiënt is daarbij onmisbaar."