Lege terrasjes!
Terwijl ik dit schrijf, schijnt de zon uitbundig in ons mooie Brabant. Waar normaal alle terrasjes rondom onze verpleeghuizen en woon-zorgcentra bij Groenhuysen in Roosendaal vol zitten, is het nu sereen stil. Vogeltjes laten zich zien, fluiten een duintje en pikken wat zaaigoed op. Vanachter de ramen kijken onze bewoners toe. Het is moeilijk voor iedereen.
We zitten in West-Brabant en alhoewel het aantal besmettingen in het oosten en midden van de provincie nog heftiger is, zien ook wij de dagelijkse gevolgen van het COVID-19 virus. Binnen onze huizen wordt hard, heel hard gewerkt. Normaal kenmerkt de ouderenzorg zich al niet door op je luie kont te zitten, maar in deze weken is het extra druk. Diverse personeelsleden zijn zelf ziek geworden en zitten thuis. Ik sprak enkele collega’s binnen ons hospice, die balen dat ze niet kunnen en mogen werken, omdat de overige collega’s het dan extra zwaar hebben. De passie en bereidwilligheid tot hulp spat er vanaf. Verpleging en verzorging, maar ook facilitair medewerkers, behandelaren, huishoudelijke hulp, iedereen zet zijn beste beentje voor.
En wat is het mooi, als de lokale bloemist met een kar vol bloembakjes met paashaasjes aan komt rijden en de pizza-zaak gratis pizza’s komt brengen voor al het personeel en de bewoners. In de tuin worden buitenconcerten gegeven door Roosendaalse beroemdheden. En die zijn er veel kan ik u zeggen, in prachtig dialect. Een lokale ondernemer schenkt duizenden chocolade paaseitjes. Bewoners genieten ondanks alle ellende in deze wereld van ‘het moment’.
Ik bezoek twee cliënten met COVID-19 in ons hospice. Ze hebben geen kinderen en de naasten die er zijn, zijn fragiel en durven niet langs te komen. In geel pak, mondkapje op, handschoenen aan, spatbril op, zit ik naast hen. Er heerst rust, maar wat toont het eenzaam. Wellicht vind ik dit nog wel het meest heftig in deze tijden. Dat cliënten sterven is binnen de wereld van de ouderenzorg niets nieuws, maar de manier waarop, met naasten op afstand, dat is schraal.
We geven goede palliatieve zorg. Goede bestrijding van symptomen staat voorop, waarbij we vooral dyspneu zien. Onze vaste geestelijk verzorger helpt en ondersteunt waar ze kan. Kijken, luisteren, voelen en vooral doen. Ik bel één voor één de naasten en leg hen uit dat we goed voor de cliënten zorgen, het stelt hen gerust, ondanks het verdriet van op afstand zijn.
Naast het bed van één van de mensen hangt een wit A4-tje waarop met vingerverf een kinderhandje staat gedrukt. In prachtig handschrift met sierlijke basisschoolletters staat geschreven: ‘ik kan u nu niet echt een handje komen geven, maar op deze manier toch wel, kusje van Mirte’.
Dagelijks voert ons regieteam overleg. Complimenten voor onze bestuurder, de managers, de behandelaren en anderen in het regieteam. Dagelijks een update hoe de situatie is binnen de organisatie. Aantallen, cohortafdelingen, inzet medewerkers, testbeleid. Alles komt voorbij. Het verhaal wordt eerlijk en helder verteld en dat is waar we behoefte aan hebben deze dagen. Niet om de hete brei heen draaien, recht voor zijn raap, aanpakken. Het zijn tijden die we nog nooit hebben meegemaakt.
Maar we zijn er voor elkaar, doen dit samen, zodat we over, wie weet hoelang, weer lekker buiten op de terrasjes kunnen zitten met onze bewoners en hun geliefden, met worstenbrood en Bossche bollen. Ook die tijd komt weer.
Ronald van Nordennen
Specialist ouderengeneeskunde, Groenhuysen Roosendaal
Kaderarts palliatieve zorg
