Tuchtrecht: een ervaringsverhaal

Of ik wat over mijn ervaringen met mijn tuchtzaak wil delen zodat anderen weten hoe het kan worden ervaren… uhm… daar moet ik even goed over nadenken! Liefst rakel ik deze ervaring helemaal niet op, het blijft pijnlijk en liever ga ik daar niet naar terug.

Ik omarm het belang om anderen hier te vertellen wat het met een arts ‘doet’ wel, maar een artikel hierover, mijn naam i.c.m. een tuchtzaak, dat liever niet… het stigma ervaar ik als groot en ik kan niet overzien of dit consequentie zou kunnen hebben later in mijn carrière. ‘Waar rook is, is vuur’ zou kunnen worden gedacht…'

‘Anoniem is ook een optie hoor!’ Oke dan… vooruit!

Het was in mijn eerste jaar als specialist ouderengeneeskunde, kwam net terug van zwangerschapsverlof toen ik van een familielid mails met een dreigende toon ontving. Het was bijzonder onprettig en zelfs beangstigend. Mijn voorstel om met elkaar in gesprek te gaan werd afgewezen en een brief van het tuchtcollege volgt. Zo’n brief wordt aangetekend verzonden naar je huisadres, het moment dat ik deze ontving, sloeg ik dicht en zakte de grond - figuurlijk - onder mijn voeten vandaan.

Wat volgde was een zware periode waarin een poging werd gedaan met beide partijen in gesprek te gaan -  dit werd helaas afgehouden. Een voorbereiding met de advocaat, een mediation bijeenkomst vanuit het tuchtrecht en uiteindelijk dan de dag van de zitting. Het hele proces heeft een klein jaar geduurd en zat continu in mijn hoofd. Voor mij als jonge specialist voelde het alsof ik door de mand was gevallen, iedereen zou nu kunnen zien dat ik faalde. Hoe had ik me toch ooit in mijn hoofd kunnen halen dat ik specialist zou kunnen zijn?

Nogal perfectionistisch van aard ging ik me nog meer richten op mijn verslaglegging en gesprekken, uit angst om fouten te maken, het kostte me veel meer tijd en het werd moeilijk om mijn werk ‘los te laten’ wanneer ik naar huis ging. Wanneer een willekeurig familielid van een van mijn patiënten onvrede aangaf, schoot ik snel in de stress en zag ik erg op tegen een gesprek.

Wat mij door deze periode heen heeft geholpen is de steun van mijn familie, collega’s en werkgever. Een ‘oud gediende’ werd ingevlogen om het hele proces met mij mee op te lopen en als klankbord/sparringpartner te dienen, dat was bijzonder fijn! Mijn collega’s stonden klaar om mij bij moeilijke gesprekken te ondersteunen tot ik het weer zelf aandurfde. De afronding van mijn tuchtzaak (het liep voor mij gelukkig goed af) werd op gepaste wijze gevierd.

De periode van de tuchtzaak ervaarde ik als zeer heftig, ik stelde mijzelf ter discussie en verloor mijn zelfvertrouwen. Ik weet niet zeker of ik mijn vak zou hebben blijven uitoefenen, als ik niet zo was gesteund door mijn team.

Gek genoeg was het de corona crisis, die de verpleeghuiszorg in Nederland hard raakte, die me weer met beide benen op de grond zette. In de crisis kon ik een duidelijke rol pakken die ook nadrukkelijk werd gewaardeerd. Mijn zelfvertrouwen keerde langzaam terug en inmiddels ben ik de voorzitter van een groot medisch team.

Wat ik anderen mee zou willen geven? Je bent niet alleen, tuchtzaken worden door veel collega’s als zeer belastend beschouwd. Zoek steun en zorg goed voor jezelf. Ik hoop met mijn verhaal te laten zien dat - hoe pijnlijk het traject ook - je hier sterker uit kan komen.